ევროპის „მენტალური ციხე“ პუტინის უპირატესობაა, აცხადებს გერმანელი სამხედრო ექსპერტი

ჩვენ შეგვიძლია ამ მიმართულებით უკრაინას მივაწოდოთ მხარდაჭერა. მაგალითად, რუსეთის სატელიტური ნავიგაციის სისტემის — GLONASS-ის — დაბრკოლება ძალიან ეფექტურია ამ დრონებთან ბრძოლაში. ასევე არსებობს მოკლე რადიუსის საჰაერო თავდაცვის სისტემები — ზოგი აშშ-დან, ზოგი სხვა ქვეყნებიდან — რომლეთათვისაც საჭიროა შესაბამისი ამუნიცია, რათა დრონების წინააღმდეგ იმუშაოს.

გერმანიას აქვს საჰაერო თავდაცვის ტანკი, რომელიც საკმაოდ კარგად უმკლავდება დრონების ჩამოგდებას. სხვა სწრაფი ცეცხლის იარაღებიც არსებობს, რომლებიც ეფექტურია. მოკლედ, საჭიროა იარაღის მრავალფეროვანი კომბინაცია, რათა დრონების დიდი რაოდენობის განეიტრალება მოხდეს. უკრაინა ასევე ატარებს ექსპერიმენტებს დრონი დრონის წინააღმდეგ ბრძოლაზე — ე.წ. „მონადირე“ დრონები, რომლებიც “შაჰედის” ტიპის დრონებს ანადგურებენ.

ჯერჯერობით, ჩემი აზრით, ელექტრონული ომი ყველაზე პერსპექტიული საშუალებაა ამ დრონებთან გასამკლავებლად, თუმცა ჯერ კიდევ უნდა დაველოდოთ შედეგებს. ამ პრობლემის საფუძვლიანად გადასაჭრელად საჭიროა სიღრმისეული, მაღალი სიზუსტის დარტყმები — პირდაპირ დრონის ქარხნების გასანადგურებლად. ეს გაცილებით უფრო ეფექტურია, ვიდრე ათასობით დრონის წინააღმდეგ თავდაცვითი ბრძოლა. სწორედ ამიტომაც არის ასე მნიშვნელოვანი კითხვა — იქნება თუ არა, მაგალითად, JASSM ტიპის რაკეტები აშშ-ის დახმარების პაკეტში.

მეურმიშვილი: როგორ აფასებთ რუსეთის მდგომარეობას ცოცხალი ძალის მხრივ? ხშირად გვესმის, რომ რუსეთის ხელისუფლება, ფაქტობრივად, ქრთამით აიძულებს საკუთარ მოქალაქეებს ომში წასვლას. რუსი ჯარისკაცების დანაკარგი საომარ მოქმედებებში მართლაც შოკისმომგვრელია. ფიქრობთ, პუტინი შეძლებს ამ ტემპით ომის გაგრძელებას? ეყოფა თუ არა მას საკმარისი ცოცხალი ძალა ზაფხულის ამ შეტევითი ფაზის გასაგრძელებლად?

ლანგე: პუტინმა იპოვა რაღაც სახის ბალანსი მას შემდეგ, რაც მობილიზაციის ექსპერიმენტი ჩაატარა — მობილიზაცია, რომელიც, ჩემი აზრით, ცუდად წარიმართა და რუსეთში დიდი უარყოფითი რეზონანსი გამოიწვია. ამ ბალანსის არსი ისაა, რომ იგი სთავაზობს უზარმაზარ თანხებს ჯარისკაცებს, რომლებიც მზად არიან ფრონტზე წასასვლელად. ეს თანხები, თუ შედარებას გავაკეთებთ რუსულ საშუალო ხელფასებთან, იმდენად დიდია, რომ ოჯახის წევრებიც კი ზეწოლას ახდენენ წვევამდელებზე და ეუბნებიან: „უნდა წახვიდე — ამ ხელფასით დიდხანს ვიცხოვრებთ“.  როგორც ჩანს, სანამ პუტინს ფული აქვს, მას შეუძლია ჯარისკაცების გაგზავნა ფრონტზე და დიდად არ აღელვებს, რომ ყოველდღიურად 800-1000 ადამიანი იღუპება ან მძიმედ იჭრება.

რუსები ძალიან პრიმიტიულად იბრძვიან და პროგრესი ნელა მიდის. რაც იმას ნიშნავს, რომ ადამიანური დანაკარგი ძალიან დიდია — თითოეული პატარა სოფლის ან ქალაქის აღება უზარმაზარ მსხვერპლს მოითხოვს. ეს ფასია, რომელსაც რუსეთი იხდის და სწორედ ეს ხდის პუტინს და რუსეთს საშიშს. მე არ ვიცი სხვა ქვეყანა, სადაც ხელისუფლება მზად არის ამდენი საკუთარი მოქალაქე გაწიროს, მხოლოდ იმისთვის, რომ ფრონტზე ოდნავ წინ წაიწიოს.

უფრო მნიშვნელოვანია, რომ ეს აღვიქვათ როგორც მთავარი საფრთხე და არა ის, რამდენ ტანკს ან რამდენ რაკეტას აწარმოებს რუსეთი. მთავარი საფრთხე სწორედ ეს არის — ბრძოლის სტილი, რომელიც… გაწეული დანაკარგების მხრივ, არც უკრაინას შეუძლია და არც ჩვენ — დასავლეთს. ეს არის სტრატეგია, რომელიც საერთოდ არ აფასებს ადამიანის სიცოცხლეს. ეს უკვე საკმარისია იმისთვის, რომ დავასკვნათ: უკრაინას უნდა მივცეთ ის იარაღი და შესაძლებლობა, რომ ომი გარდაქმნას სხვა ფორმის ბრძოლად და არ აღმოჩნდეს იძულებული, თავადაც რუსული ომის მოდელი გამოიყენოს.

მეურმიშვილი: როდესაც ვსაუბრობთ იარაღის გადაცემაზე უკრაინისთვის — ევროპიდან, ნატოს მოკავშირეებისგან — რატომ არის ზოგი ქვეყანა ასე ფრთხილი? მაგალითად, რატომ არ გადასცემს ევროპის სიღრმეში მდებარე რომელიმე ქვეყანა უკრაინას “პატრიოტის” ყველა რაკეტას, რაც აქვს? მართლა საფრთხეს უქმნის ეს მათ? ვთქვათ, გერმანია — ელოდება კი ის, რომ რუსეთი ბერლინში რაკეტებს გაუშვებს?

ლანგე: სხვათაშორის, შეიძლება დავსვათ კიდევ ერთი შეკითხვა — რატომ ვერ მოხერხდა სამი წლის განმავლობაში წარმოების გაძლიერება? რატომ არ იქნა მიღებული გადაწყვეტილებები, რომ მეტი იარაღი და ამუნიცია გამოვუშვათ? მაშინ ეს პრობლემა გაცილებით პატარა პრობელმა იქნებოდა. ვფიქრობ, ამას რამდენიმე მიზეზი აქვს.

ერთ-ერთია ის, რომ  გადაწყვეტილების მიმღები ბევრი პირი — არა ყველა, მაგრამ ბევრი — დღემდე ერთგვარ “მენტალურ ციხეში” იმყოფება და ეს მენტალური ციხე დაიწყო ომის პირველ დღეებში, როცა ბევრი ფიქრობდა: “ყველაფერი დასრულდა. უკრაინა დამარცხდება. რუსეთი გაიმარჯვებს და უკრაინაზე კონტროლს დაამყარებს”.  სამხედრო და პოლიტიკურ დონეზე გადაწყვეტილებების მიღების სისტემაში ბევრი ადამიანი ჯერაც ვერ გამოვიდა ამ მენტალური მდგომარეობიდან. ისინი კვლავაც ფიქრობენ, რომ უკრაინას ცოტა უნდა დავეხმაროთ, მაგრამ ბოლოს მაინც რუსეთი მოიგებს.

ვფიქრობ, ეს აბსოლუტურად მცდარია. უკრაინამ დაამტკიცა, რომ სიმართლე საპირისპიროა, მაგრამ ეს ხედვა მაინც რჩება ბევრისთვის გადაწყვეტილებების მიღებისას. რა თქმა უნდა, ეს არაფრით ეხმარება საქმეს. პოზიციის ქონა — “ჰო, ცოტა დავეხმაროთ უკრაინას, მაგრამ დანარჩენი ჩვენთვის შევინახოთ, რადგან უკრაინა ისედაც წაგებულია და ჩვენ მომავლისთვის უნდა მოვემზადოთ  — როცა საფრთხე უშუალოდ ჩვენ შეგვეხება” — არასწორია.  ამ მენტალური ციხიდან გამოსვლა, ჩემი აზრით, კრიტიკულად მნიშვნელოვანია.

სკანდინავიელებს ომის პირველივე დღეებიდან სრულიად განსხვავებული შეხედულება ჰქონდათ. იგივე ვიხილეთ ცენტრალური და აღმოსავლეთ ევროპის ბევრ ქვეყანაშიც. უკრაინელებს, რა თქმა უნდა, უკვე კარგად ესმით, რომ რუსეთის დამარცხება შესაძლებელია. აქ ყველაზე მნიშვნელოვანია, რომ ამ მენტალური ციხიდან გამოვიდნენ დიდი ევროპული ქვეყნები და ასევე შეერთებული შტატები, რადგან ეს დამოკიდებულება ხანგრძლივი ომის რეცეპტია, სადაც ტვირთის დიდი ნაწილი უკრაინას დააწვება.

მეორე მნიშვნელოვანი ასპექტია ის, რომ ევროპელებს არ სურთ პასუხისმგებლობის სრულად საკუთარ თავზე აღება — განსაკუთრებით გერმანიას. გერმანიისთვის უსაფრთხოება ბოლო ათწლეულების განმავლობაში ასე მუშაობდა: „ვინმე სხვა აგვარებს ჩვენს უსაფრთხოების საკითხებს ევროპის კონტინენტზე“ და  გერმანიისთვის მთავარი კითხვაა — “მივიღოთ თუ არა ამაში მონაწილეობა, თუ მხოლოდ გვერდიდან გავაკეთოთ კომენტარები?”