ვაშინგტონი (Independence Avenue Media) — თადარიგის გენერალ-ლეიტენანტი ბენ ჰოჯესი, ევროპაში აშშ-ის სამხედრო ძალების ყოფილი მთავარსარდალი, Independence Avenue Media-სთან, უკრაინის მიმართ შეერთებული შტატების პოლიტიკაზე და იმაზე საუბრობს, თუ რას შეიძლება მიანიშნებდეს, ვაშინგტონში სტრატეგიული ხედვის ფართო ჭრილში, ბოლოდროინდელი ცვლილებები.
ვრცელ ინტერვიუში ჰოჯესი აფასებს ბაიდენისა და ტრამპის ადმინისტრაციების მიდგომებს უკრაინის მიმართ, მათ შორის, თეთრი სახლის “არათანმიმდევრულ” გზავნილებს, სტრატეგიული მიზნების საჯაროდ არგამოცხადებას და იმ შედეგებს, რომლებსაც ადგილობრივ დონეზე გადაწყვეტილებების მიღებაში დაყოვნება იწვევს.
ის ასევე განიხილავს ნატოს გლობალური მიდგომის ცვლილებას, გერმანიაში მიმდინარე შიდა დებატებს უკრაინის სამხედრო დახმარების შესახებ და იმას, თუ რა არის აუცილებელი იმისთვის, რომ უკრაინამ ტერიტორიული მთლიანობისა და სუვერენიტეტის დაცვა შეძლოს. ჰოჯესი ხაზს უსვამს, რომ ამ ომში წარმატებისთვის, საჰაერო თავდაცვა, შორი რადიუსის იარაღი და დასავლელი მოკავშირეების პოლიტიკური ნების სიმტკიცე კვლავ გადამწყვეტი მნიშვნელობისაა.
საუბარი ასევე მოიცავს უფრო ფართო გეოპოლიტიკურ დინამიკასაც – რუსეთის ჰიბრიდულ საქმიანობას ბალტიის ზღვაში და იმ გზავნილებს, რომლებსაც აშშ-ის საგარეო პოლიტიკა გადასცემს ისეთ მოწინააღმდეგეებს, როგორიც ჩინეთის კომუნისტური პარტიაა.
ინტერვიუ ჩაწერილია 2025 წლის 8 ივლისს, რედაქტირებულია სიცხადისა და შემოკლებისთვის. სრულ ვიდეო შეგიძლიათ ნახოთ Independence Avenue Media-ს YouTube არხზე.
ია მეურმიშვილი, მთავარი რედაქტორი: პრეზიდენტმა დონალდ ტრამპმა გამოაცხადა, რომ აშშ უკრაინისთვის თავდაცვითი შეიარაღების გაგზავნას გააგრძელებს. როგორ ფიქრობთ, რა მოხდა? რატომ შეცვალა მან თავისი პოზიცია?
გენერალ-ლეიტენანტი (თადარიგის) ბენ ჰოჯესი, ევროპაში აშშ-ის არმიის ყოფილი მთავარსარდალი: რაც ახლა გვესმის და რასაც ვხედავთ, იმის შედეგია, რომ არ ფუნქციონირებს ეროვნული უსაფრთხოების საბჭოს ნორმალური პროცესი — რომელიც უზრუნველყოფს სხვადასხვა სააგენტოების კოორდინაციას, როგორც შინაარსობრივად, ასევე გადაწყვეტილებებისა და კომუნიკაციის დონეზე.
როგორც ჩანს, დახმარების შეჩერების გადაწყვეტილება პენტაგონში იქნა მიღებული — თავდაცვის მდივან პიტ ჰეგსეთის, ან პოლიტიკის საკითხებში მისი მოადგილის, ელბრიჯ კოლბის მიერ.
შემდეგ მათ დასჭირდათ მიზეზის მოფიქრება, თითქოს საჭირო გახდა გადახედვა, გვაქვს თუ არა შეიარაღების საკმარისი რესურსი. ეს კი ძალიან სწრაფად აღმოჩნდა არასწორი. სამი დღის შემდეგ, როგორც ჩანს, პრეზიდენტმა გააუქმა მისი თავდაცვის მდივნის გადაწყვეტილება.
მინდა ვიფიქრო, რომ მას [პრეზიდენტ დონალდ ტრამპს] ჰქონდა ძალიან კარგი სატელეფონო საუბარი [უკრაინის] პრეზიდენტ ვოლოდიმირ ზელენსკისთან, რაც გავრცელებული ინფორმაციით მართლაც პოზიტიური იყო, და ასევე იმედგაცრუებული დარჩა [რუსეთის პრეზიდენტ ვლადიმირ] პუტინთან ბოლო საუბრის შემდეგ. შესაძლოა მან საბოლოოდ გააცნობიერა, რომ პუტინი ატყუებდა და ახლა მიხვდა, რომ აღარ ღირს იმედის ქონა, რომ პუტინი მოლაპარაკებებს სერიოზულად უყურებს. ასე რომ, ტრამპმა გადაწყვიტა, რომ მაინც უნდა დაეხმაროს ზელენსკის, სულ მცირე, იმ უდანაშაულო ადამიანების დაცვაში, რომლებიც ყოველდღიურად იღუპებიან უკრაინაში. თუმცა, ეს არ არის ნორმალური დრო, არც ნორმალური პროცესი და ზუსტად ვერ ვიტყვით, რა გახდა ამ გადაწყვეტილების მიღების რეალური საფუძველი.
მეურმიშვილი: როგორ ფიქრობთ, პრეზიდენტმა ტრამპმა, პრეზიდენტ პუტინის მიმართ დამოკიდებულება შეიცვალა? აქამდე ის თითქოს მას მეტ თავისუფლებას აძლევდა — ხშირად ამბობდა “ორი კვირა, ორი კვირა”, რაც არასდროს სრულდებოდა. გუშინ კი თქვა, რომ პუტინით იმედგაცრუებულია.
ჰოჯესი: ძალიან მინდა მჯეროდეს, რომ ასეა. ბოლო პერიოდში, თუკი ვინმე ისეთ პოლიტიკას შეიმუშავებდა, რომელიც აუცილებლად დაეხმარებოდა რუსეთს გამარჯვებაში და უკრაინას – დამარცხებაში, სწორედ ამას აკეთებდა შეერთებული შტატები რამდენიმე თვის განმავლობაში. პუტინი, რა თქმა უნდა, ხედავდა, რომ მოლაპარაკებების გონივრული სტრატეგია არ არსებობდა. მან ცხადად აჩვენა უპატივცემულობა, როგორც შეერთებული შტატების, ისე პრეზიდენტის მიმართ. თითქმის ყოველთვის, როცა მათ შორის სატელეფონო საუბარი იმართებოდა, იმავე ღამეს, რუსეთი უკრაინის ქალაქებს ასობით დრონით თავს ესხმოდა .
ცხადია, რუსეთს არანაირი ინტერესი არ აქვს რეალურ მოლაპარაკებებში, მაგრამ მისთვის ხელსაყრელი იყო, რომ პრეზიდენტ ტრამპს ჰქონოდა ილუზია, თითქოს მოლაპარაკების გზაც არსებობდა.
იმედი მაქვს, ბოლოს და ბოლოს, მივალთ იმ ეტაპამდე, როცა პრეზიდენტი გააცნობიერებს, რომ მოლაპარაკება წარმატებით ვერ დასრულდება, თუ შეერთებული შტატები არ გადადგამს შინაარსობრივ და შედეგიან ნაბიჯებს იმისთვის, რომ რუსეთმა პასუხი იგრძნოს და უკრაინამ დახმარება მიიღოს.
მეურმიშვილი: როგორც ჩანს, წინა ადმინისტრაციის პერიოდშიც კი, შეერთებულ შტატებს არასდროს უთქვამს პირდაპირ, რომ უკრაინამ უნდა გაიმარჯვოს. პრეზიდენტ ჯო ბაიდენის ადმინისტრაცია ამბობდა – „უკრაინას გვერდში დავუდგებით იმდენ ხანს, რამდენიც საჭირო იქნება.“ პრეზიდენტი ტრამპი ამის მსგავს განცხადებასაც არ აკეთებს. არ ვიცით, რა ხედვა აქვს ადმინისტრაციას ომის დასრულებაზე, გარდა იმისა, რომ პრეზიდენტ ტრამპს სურს, ადამიანების სიკვდილი დასრულდეს. აქვე დავამატებ: ბოლო დროს, რამდენიმე მაღალი რანგის სამხედრო პირი ღიად ამბობს, რომ „უკრაინას შეუძლია მოიგოს ეს ომი.“ რას ფიქრობთ ამაზე? მართლაც შეუძლია უკრაინას ომის მოგება და მნიშვნელოვანია თუ არა, რომ ამერიკამ ხმამაღლა განაცხადოს: „დიახ, ჩვენ უნდა დავეხმაროთ უკრაინას გამარჯვებაში“?
ჰოჯესი: ტრამპის ადმინისტრაცია აგრძელებს იმავე შეცდომას, რაც ბაიდენის დროსაც ხდებოდა — არ არის მკაფიოდ განსაზღვრული სტრატეგიული მიზანი. რატომ ვაკეთებთ ამას? ქველმოქმედებას ვეწევით? ემსახურება ეს ჩვენს ინტერესებს? ვიცავთ თუ არა ჩვენს ინტერესებს ევროპაში? რატომ ვაკეთებთ ამას? როგორ გვსურს, ეს ომი დასრულდეს? სწორედ ესაა ყველაზე მნიშვნელოვანი ამოცანა და ხანდახან რთულია ამ კითხვებზე პასუხი, მაგრამ ეს პასუხები აუცილებელია იმისთვის, რომ შემდეგ ეფექტიანი პოლიტიკა ჩამოყალიბდეს.
თუ მიზანი მკაფიოდ არ არის განსაზღვრული, მაშინ რთულია გონივრული პოლიტიკის ფორმირება… ეს ბაიდენის ადმინისტრაციის დროსაც ვნახეთ. ახლა კი, სრულიად მართალი ბრძანდებით — არ არსებობს მკაფიო განცხადება ომის დასასრულზე, გარდა პრეზიდენტის განცხადებისა, რომ სურს ადამიანების მკვლელობა შეწყდეს.
სინამდვილეში, ესეც ძალიან სწრაფად მიაღწევდა შედეგს, თუკი მკაფიოდ ეტყოდა რუსეთს, რომელიც აშკარად აგრესორია: „თუ არ გაჩერდებით, თუ არ დაიხევთ უკან — აი, რას გავუკეთებთ თქვენს ეკონომიკას, თქვენს საერთაშორისო სტატუსს.“ შეერთებულ შტატებს ახლა ისეთი ბერკეტები აქვს, რაც ტრამპს არასდროს ჰქონია — ეკონომიკური ძალა, შესაძლებლობები, უზრუნველყოს მოკავშირეებისგანაც იგივე გააკეთონ უკრაინისთვის, რასაც ამერიკა აკეთებს.
სიტყვებს, რომ „მხოლოდ ადამიანების მოკვლა უნდა შეწყდეს“ —ყველა ეთანხმება, გარდა ვლადიმირ პუტინისა. მაგრამ, ეს მაინც არ არის საბოლოო მიზანი. საბოლოო მიზანი უნდა იყოს უკრაინის სუვერენიტეტის პატივისცემა, რაც ასევე დადებით გავლენას მოახდენს ევროპის ეკონომიკებზე, რაც თავის მხრივ ასევე მნიშვნელოვანია ამერიკის ეკონომიკისთვის. ამას გარდა, ეს შექმნის პირობებს უკრაინის აღდგენისთვის, რაც საჭიროა ყველასთვის, ვინც დამოკიდებულია უკრაინულ მარცვლეულზე, ენერგიაზე, იშვიათ მინერალებსა და სხვაზე.
ასევე, ეს მკაფიო სიგნალი იქნება ჩინეთისთვის, რომ შეერთებული შტატები სუვერენიტეტის, საერთაშორისო სამართლისა და თავისუფალი ნავიგაციის პრინციპების დაცვის ერთგულია. უცნობია, ადმინისტრაციას არ ანაღვლებს ეს ყველაფერი, თუ უბრალოდ ვერ აცნობიერებს ომის არსს: რატომ იბრძვის უკრაინა, რატომ აქვს ამას მნიშვნელობა და ვინ არის აგრესორი. თუ ეს ვერ გაიაზრეს, მაშინ ისევ და ისევ გვექნება საუბარი ცუდ პოლიტიკურ გადაწყვეტილებებზე.
მეურმიშვილი: ბოლო განცხადებების საფუძველზე, იქნებ უკვე მივდივართ იმ ეტაპზე, როცა ადმინისტრაცია მზად არის პირდაპირ თქვას, რომ აგრესორი რუსეთია. ეს რუსეთის მოსაზღვრე ქვეყნებს ყველაზე კარგად ესმით, მაგალითად, ბალტიისპირეთის ქვეყნებს, პოლონეთს და სხვებს. ზოგიერთი მათგანის დაზვერვის სამსახური მიიჩნევს, რომ რუსეთი ნატოს საზღვრებთან შესაძლებლობებს აძლიერებს და შესაძლოა, 3-5 წელიწადში, ალიანსი გამოცადოს. რას ფიქრობთ ამაზე? მივედით იმ ეტაპამდე, როცა რუსეთმა შესაძლოა ნატო რეალურად გამოსცადოს?
ჰოჯესი: რუსეთი უკვე გვცდის. ყოველდღიურად ვხედავთ ბალტიის ზღვაში წყალქვეშა ინფრასტრუქტურის დაზიანებასა და დივერსიებს, საჰაერო სივრცის დარღვევებს, ე.წ. „ჩრდილოვან ფლოტს,“ რომელიც არალეგალურად აგრძელებს ნავთობის გატანას ბალტიისა და შავი ზღვის გავლით. ამას ემატება დეზინფორმაცია, დანაშაულებრივი აქტები, საბოტაჟი, ქონების განადგურება, საერთაშორისო სამართლის დარღვევა. ამ ყველაფერს იმ მიზნით აკეთებენ, რომ დააკვირდნენ როგორ ვუპასუხებთ.
ჯერჯერობით, ჩვენ სათანადო რეაგირება არ გვქონია და რუსეთზე პასუხისმგებლობა არ დაგვიკისრებია. ვფიქრობ, ალიანსმა, ან სულ მცირე ბალტიის ქვეყნებმა, უნდა დაიწყონ რეალური ქმედებები — მაგალითად, ის, რაც გერმანიამ ახლახან გამოაცხადა: შეამოწმონ [რუსეთის] გემები, აქვთ თუ არა მათ შესაბამისი დაზღვევა. ესაა ერთ-ერთი ეფექტიანი მიდგომა ამ მოძველებული გემების მიმართ, რომლებიც ხშირად არც სწორად არის დაზღვეული და ეკოლოგიური კატასტროფის პოტენციური წყაროა. ეს არის გზა, რომლითაც სახელმწიფოებს კანონის დაცვით შეუძლიათ რუსეთს რეალური ზიანი მიაყენონ.
მაგრამ, ეს მხოლოდ ერთი ნაწილია. თუ რუსეთს არ ვაჩვენეთ, რომ შეგვიძლია ერთიანად ვიმოქმედოთ და პასუხი მოვთხოვოთ მისი ქმედებებისთვის, მაშინ ისინი გააგრძელებენ ზეწოლას, მცოცავ წინსვლას იმ წერტილამდე, სადაც შეიძლება სამხედრო უპირატესობა მოიპოვონ და მაგალითად ლატვიაში, ჩვეულებრივი ტიპის შეიარაღებით შეტევა დაიწყონ.
ფინელები, რა თქმა უნდა, ამ საკითხს ძალიან სერიოზულად უდგებიან — ისევე როგორც ესტონეთი, ლატვია, ლიტვა, პოლონეთი და რუმინეთი. ვფიქრობ, სხვა ქვეყნებიც უკვე აცნობიერებენ, რომ თუ უკრაინა დამარცხდება, თუ ისინი არ დაეხმარებიან უკრაინას რუსეთის დამარცხებაში, ან შეჩერებაში, მაშინ „მენიუში“ შემდეგი ისინი იქნებიან, იქნებ მოლდოვას, ან საქართველოს შემდეგ.
მთელი ევროპის ინტერესებშია, რომ უკრაინამ წარმატებას მიაღწიოს. სულ უფრო მეტი ლიდერი იაზრებს ამას — განსაკუთრებით მაშინ, როცა დარწმუნებული არ არიან იქნება თუ არა შეერთებული შტატები სანდო პარტნიორი.
თქვენ აქამდე მკითხეთ და პასუხი გამომრჩა — ახლახან გამახსენდა. დიახ, უკრაინას ჯერ კიდევ შეუძლია გამარჯვება. ნატოს ახალ მთავარსარდალ, გენერალ ალექსუს გრინკევიჩს, რომელიც „გრინჩის“ სახელით არის ცნობილი, სენატის მოსმენაზე ჰკითხეს, შეუძლია თუ არა უკრაინას გამარჯვება, მან უპასუხა — დიახ. ეს შთამბეჭდავი იყო, რადგან ეს ეწინააღმდეგება თეთრი სახლისა და თავდაცვის მდივნის აქამდე გაკეთებულ განცხადებებს და მიანიშნებს, რომ მას აქვს გონივრული მიდგომა, ისეთივე, როგორიც გენერალ კავოლის ჰქონდა [რომელიც მისი წინამორბედი იყო], სხვათა შორის — და მას ასევე ჰყოფნის გამბედაობა, რომ თავისი პროფესიული შეფასება გულწრფელად გააჟღეროს, რაც განსაკუთრებით მნიშვნელოვანია.
მეურმიშვილი: როგორ ფიქრობთ, ბოლო დაპირება, რომ ნატოს წევრმა ქვეყნებმა თავდაცვის ხარჯები მშპ-ის 5%-მდე უნდა გაზარდონ, რეალისტურია თუ უბრალოდ ფორმალური განცხადებაა?
ჰოჯესი: ეს რეალისტურია, რადგან ცივი ომის დროს ქვეყნების უმეტესობა თითქმის 5%-ს ხარჯავდა თავდაცვაზე. გერმანიის ბუნდესვერი უზარმაზარი იყო. ბრიტანეთის არმიაც — ასევე ნიდერლანდების. ჩვენ ყველანი ამ დონეზე ვხარჯავდით, რადგან გვესმოდა, რომ სსრკ-ის შეკავება შესაბამის შესაძლებლობებს მოითხოვდა — და ეს ასე იყო 40 წელზე მეტ ხანს.
ახლაც შესაძლებელია 5%-ზე დაბრუნება, განსაკუთრებით იმის გათვალისწინებით, რომ ეს ისეა დაყოფილი, რომ 1.5% მიდის ინფრასტრუქტურაზე — სარკინიგზო სიმძლავრეებზე, აეროპორტებზე, ნავსადგურებზე, კიბერუსაფრთხოებაზე — რაც საჭიროა ეფექტიანი შეკავებისა და თავდაცვისთვის. დანარჩენი 3.5% კი გადის უშუალოდ სამხედრო ხარჯებზე. სინამდვილეში, 2%-დან, 3.5% დიდი ნახტომი არ არის.
მეორე მხრივ, თქვენი სწორი კითხვა დასვით — ზოგიერთ ქვეყანაში დარწმუნებულები არიან, რომ ამ მიზანს 10 წელშიც ვერ მიაღწევენ, მაგრამ ეს უკვე სხვა მთავრობის საზრუნავი იქნება. ბევრად ადვილია თქვა: „დიახ, ჩვენ ვეთანხმებით“, როცა იცი, რომ თავად არ მოგიწევს ამის განხორციელება.
თუმცა, ეს რაღაც თვალსაზრისით აღიარებაა — რადგან, თუნდაც ზოგიერთი მთავრობა ხვდებოდეს, რომ 5%-მდე დანახაარჯებს ვერ გაზრდის, მაინც უწევთ ამის მოთხოვნა თავიანთ პარლამენტებში და საზოგადოებაში. ეს ნიშნავს, რომ ისინი აღიარებენ რეალურ საფრთხეს და მისადმი ქმედითი მიდგომის შესახებ პასუხისმგებლობას აცნობიერებენ.
მაგალითად, ისეთი დიდი, მდიდარი, ნავთობის ექსპორტზე ორიენტირებული ქვეყანა, როგორიცაა კანადა, ჯერ 2%-იან ნიშნულამდეც არ არის მისული და თან, მათ აქვთ ვალდებულებები როგორც წყნარ ოკეანეში, ასევე ატლანტიკურ სივრცეში — თანაც, კრიტიკულად მნიშვნელოვანია მათი როლი არქტიკაში.
აი, სწორედ აქ უნდა გააკეთონ ქვეყნებმა და ლიდერებმა რთული არჩევანი — რა უნდა იყოს პრიორიტეტული? გაერთიანებული სამეფო ამ პროცესს ახლა გადის და დიდი წნეხია მთავრობაზე, რომ მეტი გააკეთოს ეროვნული ჯანდაცვის სისტემის, იმიგრაციის ან სხვა სფეროების კუთხით და არა მხოლოდ თავდაცვისთვის. პრობლემა ისაა, რომ თუ მოსახლეობა არ თვლის, რომ საფრთხე რეალურია — ან არ გრძნობს მას, ან არ ენდობა მთავრობის მიერ მიწოდებულ ინფორმაციას — ბუნებრივია, ნაკლებად მოისურვებს თავდაცვისთვის მეტი თანხის გაღებას.
მეურმიშვილი: თუ დავუბრუნდებით უკრაინის შესაძლებლობას, რომ მოიგოს ეს ომი — როგორ შეაფასებდით უკრაინის ასიმეტრიულ შესაძლებლობებს?
ჰოჯესი: ვფიქრობ, რომ უკრაინის ეს შესაძლებლობა ყოველ კვირა უმჯობესდება — მათი თავდაცვის ინდუსტრია, ტექნოლოგია და შესაძლებლობა, რომ რუსეთს დარტყმები ქვეყნის სიღრმეში მიაყენონ, რაც სულ უფრო ძლიერდება. მათ ნათლად დაანახეს ყველას, რომ რუსეთის შიგნით უსაფრთხო ზონა აღარ არსებობს.
მიუხედავად ამისა, მათ სერიოზული სირთულეები აქვთ: არ ჰყოფნით საჰაერო თავდაცვის სისტემები, რუსეთის ღამის თავდასხმებისგან, საკუთარი მოსახლეობის დასაცავად და ჯერ კიდევ არ აქვთ ეფექტიანი გზები, რომ ებრძოლონ იმ დრონებს, რომლებიც რუსეთს აქვს. როგორც ჩანს, შეიქმნა „შაჰედის“ ახალი ვერსიები, რომლებიც ძალიან რთულია შესაჩერებლად — მაღალი სიჩქარისა და სხვა მახასიათებლების გამო.
მე ძალიან მომწონს გენერალ ბრიდლოვის [ნატოს ყოფილი მთავარსარდალი] პრინციპი — „თითოეული ისრის დევნის ნაცვლად, მშვილდოსანი მოკალი.“ ჩემი აზრით, უკრაინელები, თავიანთი მოსახლეობის დაცვის პარალელურად, კიდევ უფრო მეტ დარტყმას მიაყენებენ დრონებისა და რაკეტების მწარმოებელ ქარხნებს, სამხედრო-სამრეწველო ობიექტებს და იმ ადგილებს, საიდანაც რუსეთი მათ ესვრის. ეს რთული იქნება, და სწორედ ამიტომ, საჰაერო თავდაცვის სისტემები მათთვის უპირველესი საჭიროებაა.
მეურმიშვილი: გერმანიის კანცლერი [ფრიდრიხ] მერცი, თავიდან, საკმაოდ აქტიური იყო უკრაინის მიმართ მხარდამჭერაში. თუმცა, ბოლო დროს გერმანიიდან ბევრი ქმედება არ გვინახავს, განსაკუთრებით, როცა საქმე „ტაურუსის“ ფრთოსანი რაკეტების მიწოდებას ეხება. თქვენ გერმანიაში ცხოვრობთ — როგორ აფასებთ გერმანიის როლს, უკრაინის გამარჯვების მხარდაჭერის ფართო კონტექსტში?
ჰოჯესი: ვფიქრობ, კანცლერი მერცი სერიოზულად უდგება იმას, რაც საჯაროდ განაცხადა — რომ სურს უკრაინის დახმარება მაქსიმალურად. თუმცა, ის ხელმძღვანელობს კოალიციურ მთავრობას, რომელსაც საკმაოდ რთული გამოწვევები აქვს — როგორც ოპოზიციის მხრიდან, ისე თავად კოალიციის შიგნით. მისი კოალიციური პარტნიორი შეიცავს მემარცხენე ფრთას, რომელიც მკვეთრად ანტი-უკრაინული არაა, მაგრამ მაინც სკეპტიკურად არის განწყობილი კონფლიქტში ჩართულობის მიმართ. ასე რომ, მას უწევს ის, რაც ყველა კოალიციური მთავრობის ლიდერს უწევს — იპოვოს ბალანსი მიზნების შესრულებასა და კოალიციის შენარჩუნებას შორის.
ჩემი აზრით, ის ცდილობს იპოვოს გზები, როგორ დაეხმაროს უკრაინას შორ მანძილზე ზუსტი დარტყმების შესაძლებლობებით — იქნება ეს ახალი, უფრო დიდი დრონები თუ სხვა ტექნოლოგიები. „ტაურუსზე“ იმდენი ითქვა უკვე, რომ უკვე გარკვეულ სიმბოლურ ბარიერად იქცა — თითქოს, თუ ამ ნაბიჯს ვერ გადადგამ, მაშინ სხვა გზებს ეძებ.
ვისურვებდი, რომ დღესვე ასეულობით ეგ რაკეტა გაეგზავნა უკრაინისთვის. მაგრამ, ვიტყოდი, რომ გერმანელების უმრავლესობა, ვისთანაც მე ვსაუბრობ, საკმაოდ თანაგრძნობით უყურებს უკრაინას. მათ ესმით, რომ თუ უკრაინა დამარცხდება, გერმანია უზარმაზარ ფასს გადაიხდის — მათ შორის, ლტოლვილების ახალი ტალღის სახით, რომელიც პირდაპირ გერმანიაში წავა.
მეურმიშვილი: ბატონო გენერალო, დიდი მადლობა ინტერვიუსთვის.
ჰოჯესი: მადლობა თქვენ მოწვევისთვის — და ძალიან მომწონს თქვენი ახალი პროექტი, სახელად Independence Avenue. ძალიან მაგარია.
